“Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta”

Günlər ötüb gedir, gətirir ili,

Dərd məni öldürür ay el gözəli,

Vallah, belə getsə, olaram dəli,

Kimi var, dəlinin əlindən tuta,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

***

Hələ ki, Günəş də, Ay da bizimdi,

Meşələr, dağ-dərə, çay da bizimdi,

Sevirik, dönürük,–qayda bizimdi,

Çıxır qarşımıza qəfil bir xata,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

***

Həyatda sevgidən müqəddəs nə var?

Sevgisiz qəlb Yerdə tutarmı qərar?

Daha dözəmmirəm a bietibar,

Qıyma sevən könül dərd-qəmə bata,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

***

Qanadım göylərdə qırılıb qalar,

Fikrim, xəyallarım Aya yol salar,

Səma başımıza enər, alçalar,

Kainat çələngdi, ulduzlar buta,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

***

Sevinc sənin olar, dərd mənim olar,

Müqəddəs bir kədər həmdəmim olar,

Bizə, verdiyimiz vəd qənim olar,

Edərik biryolluq vida həyata,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

***

Söhbət öz yerində, söz öz yerində,

Qalacaq payız, qış, yaz öz yerində,

Özün deyəcəksən günün birində,

Bu sevgi bənzərdi lələ, yaquta,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

***

Demirəm günahım yoxdu yanında,

Suçsuzu olarmı heç insanın da?

Dərdi var dağın da, asimanın da,

Çıxmasaq, bilmərik, yeddinci qata,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

***

Nə qədər ki, sağdı Yer üzərində,

Dərdin İsaməddin saxlar dərində,

Nə sirdir dünyanın gözəllərində,

Sevib ayrılırlar naz sat-sata,

Qoyma bu sevgini, qoyma tabuta.

İSAMƏDDİN ƏHMƏDOV